რთული და საპასუხისმგებლო პროფესიის ადამიანები ძალიან ხშირად აღმოჩნდებიან ხოლმე ბრძოლის ველის წინა ხაზზე, დაძაბულ სიტუაციებსა თუ ცხელ წერტილებში. ასეთ დროს, რეპორტიროები მხოლოდ პროფესიულ მოვალეობაზე ფიქრობენ: ეს კი ხალხის ინფორმირებაა. თუმცა არიან ადამიანები, რომლებიც ეკრანს მიღმა მათზე ნერვიულობენ და განიცდიან. როგორია იყო ჟურნალისტის ოჯახის წევრი, მშობელი ან შვილი?
ამაყობს, თუმცა, ის, რომ რეპორტიორი დედა, ახალ ინფორმაციას, ხშირად, ცხელი წერტილებიდან აწვდის, მოსახლეობას, კესანეს ნერვიულობის მიზეზი ხდება. გვიყვება, რომ დედა პროფესიიდან გამომდინარე, დიდ დროს ვერ უთმობს. მაშინაც კი, როცა დედა-შვილი უქმეებს ერთად ატარებენ, ჟურნალისიტი, ჯენი კვანტალიანი, მუდმივად ახალი ამბების ძიების პროცესშია. კესანე გვიყვება, რომ ჟურნალისტი დედა ახალაც მოვლენების ეპიცენტრში, მიმდინარე ამბების გასაშუქებლად, დედაქალაქშია. მიუხედავად იმისა, რომ ჟურნალისტობა, მისი თვალთახედვით, საპასუხისმგებლო და რთულია, მოსწონს, როცა ეკრანზე ასეთ ძლიერ დედას უყურებს.
ჟურნალისტები, საზოგადოების კრიტიკის ობიექტები, ხშირად, არიან. მოქალაქეებმა კი, ის თუ რა გზის გავლა უწევთ რეპორტიორებს, იქამდე, ვიდრე, ახალ ამბებს ეკრანებიდან მოუყვებიან, არ იციან. ბოლო დროს, ჟურნალისტები მოსახლეობის ინფორმირებისთვის, ხშირად არიან ფიზიკური თუ მორალური ძალადობის მსხვერპლნიც. ამის ნათელი დასტური, 5 ივლისის მოვლენებია, სადაც, 53-მა ჟურნალისტმა მძიმე ფიზიკური დაზიანება მიიღო. ლია სუსარეიშვილის შვილი, თიკოც, ამ მოვლენების გაშუქების დროს დაშავდა. დედა ყვება, რომ ამ კადრების ნახვა მისთვის უმძიმესი იყო, თუმცა, ამაყობს, რომ მისი შვილიც, ამ უმნიშვნელოვანესი პროფესიის წარმომადგენელია.
მშობლებისთვის, განსაკუთრებით რთულია დაძაბული მოვლენების დროს, შვილების ცხელ წერტილებში ყურება. თეა ვაშალომიძის დედა იხსნებს პერიოდს, როცა მისი შვილი, 2008 წლის 9 აგვისტოს, ფოთში, ოკუპანტების მიერ, ქალაქში ნაღმის აფეთქების გასაშუქებლად გაემგზავრა. გვიყვება, რომ შესაძლოა შვილი ტყვიამფრქვევების წინაშე აღმოჩენილიყო. მისთვის რთული იყო, უხილავ ომშიც, პანდემიის დროს, ექიმებთან ერთად, წინა ხაზზე შვილის სამუშაო პროცესისთვის თვალის დევნება. თუმცა, თავს იმით იმშვიდებს, რომ ეს მისი შვილის საყვარელი პროფესიაა, რომელსაც ბავშვობიდან ისახავდა მიზნად.
ჟურნალისტები, ყოველდღიურად, ჩვეულ სამუშაო ამპლუაში გადიან სახლიდან, თუმცა, რა მოხდება დღის ბოლომდე და სად აღმოჩნდებიან საბოლოოდ, წინასწარ არასდროს იციან. ლაშა ველიაძის მამა გვიყვება, რომ მაშინ როცა ყველას სძინავს, შესაძლოა მისი შვილი, შუა ღამისას გავიდეს გადაღებაზე და დილით მოქალაქების ინფორმირება დროულად მოახერხოს. ყოფილა შემთხვევები, როცა, პროფესიული მოვალეობის შესრულებისას, რამდენიმე საათის ან თუნდაც, დღის განმავლობაში შვილთან კონტაქტსაც კი ვერ ამყარებს. ჯემალ ველიაძის თქმით, რთულია, თუმცა საამაყო, რომ შვილი, არცერთ დაბრკოლებას არ უშინდება და მასზედ დაკისრებულ მოვალოეობას პირნათლად ასრულებს.
ჟურნალისტების ოჯახის წევრები ერთხმად თანხმდებიან, რომ ჟურნალისტობა, საკმაოდ რთული,თუმცა, საამაყო მისიაა. მოქალაქეებს და ხელისუფლებას კი მოუწოდებენ, რომ ვიდრე მედიის წარმომადგენლების მისამართით, იერიშზე წავლენ, გაიხსენონ, რომ მათ უკან ოჯახებია, რომ ეკრანებთან ჯანმრთელი შვილების გამოჩენას ელოდებიან. იციან ისიც, რომ პროფესიაზე შეყვარებულ ოჯახის წევრ ჟურნალისტებს, მათი მხრადაჭერა მუდმივად სჭირდებათ.
1
s
s
s