თამილა ექვს წლამდე უსინათლო იყო, მოგვიანებით კი მხედველობის მხოლოდ 2 პროცენტი აღიდგინა, შესაბამისად ნივთებს ბუნდოვნად ხედავს. განათლება თბილისში, უსინათლოთა სკოლაში მიიღო. როცა იქ პირველად მივიდა 10 წლის იყო. 4 წლის დაგვიანებით იმიტომ, რომ მშობლებმა არ იცოდნენ, მცირედმხედველ შვილს განათლების მიღება სპეციალურ სკოლაში თუ შეეძლო. თამილასთვის დიდ სირთულეს წარმოადგენდა მშობლებისგან შორს, უცხო გარემოში, დამოუკიდებლად ცხოვრება, თუმცა არ ნანობს, რომ წავიდა, რადგან სკოლის დახმარებით სირთულეების დამოუკიდებლად გადალახვა ისწავლა.
ახლა თამილა 26 წლისაა. სკოლის დასრულების შემდეგ, განათლების მიღება საოფისე პროგრამის მიმართულებით გააგრძელა. 4 თვიანი კურსის დასრულების შემდეგ კი, პროფესიულ კოლეჯში ჩაირიცხა, სადაც კომპიუტერულ პროგრამებს ეუფლება. გვიყვება, რომ სწავლის პროცესი რთულია, რადგან მასალები ბრაილის შრიფტით არ არის ხელმისაწვდომი. მისთვის პრობლემას წარმოადგენს ისიც, რომ პანდემიის გამო, გაკვეთილები შეუწყდა. პროცესი ვერც დისტანციურ რეჟიმშიც გაგრძელდა, რადგან პრაქტიკული მეცადინეობები აქვს.
სკოლაში სწავლისას გერმანულ-პოლონურ პროექტში იყო ჩართული, სადაც ე.წ. თეთრი ხელჯოხის გამოყენება ისწავლა, რომლის დახმარებითაც მისთვის უცნობ გარემოში ადვილად გადაადგილდება. იმ მიზნით, რომ თავისი ცოდნა სხვა უსინათლო და მცირედმხედველი ადამიანებისთვისაც გაეზიარებინა, თამილა ტრენინგების ჩატარებას გეგმავდა, თუმცა კორონავირუსის პანდემიამ ხელი შეუშალა.
მუსიკა - ეს თამილას კიდევ ერთი გატაცებაა. იგი აჭარის ხალხური ხელოვნების სასწავლებელის, მეორე კურსის სტუდენტია. მართალია პანდემიის პერიოდში სწავლა ონლაინ რეჟიმში გააგრძელა, თუმცა გვიყვება, რომ ეს პროცესი აუდიტორიაში ჩატარებული გაკვეთილისგან რადიკალურად განსხვავდება.
თამილას მუსიკალური კარიერა რამდენიმე წლის წინ დაიწყო. პირველი ფესტივალი, რომელშიც მონაწილეობდა ქალაქ რუსთავში გაიმართა. რუსთავის შემდეგ იყო ბაქო, შემდეგ კი უკრაინა. ეს უკანასკნელი მისთვის დიდი წარმატების მომტანი აღმოჩნდა. ამასთან, მიწვეული იყო პოლონეთსა და რუმინეთში ფესტივალზე, თუმცა პანდემიის გამო ყველაფერი შეჩერდა.
ახლა თამილა საერთაშორისო ფესტავილისთვის ემზადება, რომელიც 13 ივლისს იწყება და ონლაინ რეჟიმში ჩატარდება. აჭარიდან მხოლოდ იგი მონაწილეობს. კონკურსს სულმოუთქმენლად ელოდება და სჯერა, რომ წარმატებას მიაღწევს.
ყველაზე მეტად, რაც ახლა 26 წლის გოგოს სურს, რომელიმე გაცვლით პროგრამაში მოხვედრაა. სურს წავიდეს ამერიკის შეერთებულ შტატებში კვალიფიკაციის ასამაღლებლად და იქ მიღებული გამოცდილება საქართველოსაც გაუზიაროს. ეს იმიტომ, რომ ამერიკა შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირთათვის სრულად ადაპტირებულია და იქ დამოუკიდებლად ცხოვრება არ გაუჭირდება. სურს ისიც, რომ შექმნას ორგანიზაცია, რომლითაც სხვა უსინათლო ადამიანებს დაეხმარება და საზოგადოებაში თავიანთი ადგილის დამკვიდრებაში დაეხმარება.
4
s
s
s