როგორია ებრძოლო სიდუხჭირეს, როცა ერთდროულად საფიქრალია ყოველდღიური საკვები, არ იცი როგორ შეუძინო შვილებს თბილი ტანსაცმელი და რით გაათბო ზამთრის სუსხში. როგორ უნდა გაანაწილო მარტხოელობის და სოციალურად დაუცველობის 320 ლარი, როცა 200 ლარს, ყოველ თვე იმაში იხდი, რომ ქუჩაში არ გეძინოს. ვნახოთ ირემაშვილის წლების განმავლობაში უცვლელი რეალობა. ვნახოთ სალომე უსტალიშვილის, ბექა უნგიაძისა და თინათინ სასანიას რეპორტაჟი.
გაუსაძლის საცხოვრებელ პირობებს და უკიდურეს გაჭირვებას, ნარგიზ ირემაშვილი, წლებია მარტო ებრძვის. მის საკუთრებას არც ეს ამორტიზებული ფიცურული წარმოადგენს. აქ 200 ლარიანი ქირით ცხოვრობს. მარტოხელა დედას ორი არასრულწლოვანი შვილი ჰყავს. სოცილურ დახმარებას და მარტოხელობის ას ლარს ქირაში და კომუნალურ გადასახადებებზე ანაწილებს.
იკვებებიან იმით, რაც უფასო სასადილოში დახვდებათ. დამატებით საკვების შესაძენად თანხა არ ჰყოფნით, ამიტომ მუდმივად აქვს ვალი მაღაზიაში.
გასათბობად, შეშის ღუმელს იყენებს, თუმცა არც შეშა აქვს. ყოველ დღე, სანაგვე ურნებთან, სამშენებლო ნარჩენს აგროვებს, რომელსაც საღამოს წვავს.
ვიდრე პანდემია გაჩნდებოდა, რესტორანში, დამლაგებლად მუშაობდა. როგორც ბევრმა სხვამ, თვეებია ეს შემოსავალი თავადაც დაკარგა.
არასრულწლოვანი შვილებისთვის, ვერც თბილი ტანსაცმლის შოვნა შეძლო. დედას იმედი აქვს, რომ ამ სიუჟეტის გასვლის შემდეგ, ადამიანები ტანსაცმლით მაინც დაეხმარებიან.
11
s
s
s