მზესუმზირის გამყიდველი, რომელიც ღია ცის ქვეშ რთულ მეტეოროლოგიურ პირობებში მუშაობს. დეფიციტურ საქმიანობაზე შეყვარებული ქალი, რომლისთისაც მარცვლეულის რეალიზაცია შემოსავლის ერთადერთი წყაროა. კადრები, რომლებსაც ახლა ნახავთ, ალბათ ყველას 90-იან წლებს გაგახსენებთ და იმდროინდელ ქუჩებში გამოგზაურებთ.
ადრე, თუ ეს ტერიტორია მზესუმზირით მოვაჭრეების სიმრავლით გამოირჩეოდა, ახლა აქ მათ ვეღარ შეხვდებით. სახლში მოხალული, მარილიანი მარცვლეულით მოვაჭრეებმა ცენტრალურ უბნებში გადაინაცვლეს. მათი რიცხვი წლებთან ერთად მცირდება.
ოჯახს ასე არჩენს. ამბობს რომ, საზღვარგარეთ წასვლას, თავის ქვეყანაში მზესუმზირით ვაჭრობა არჩია. მიუხედავად იმისა, რომ მარცვლეულის დასუფთავებასა და მოხალვას დიდი დრო მიაქვს, 20 წლიანი საქმიანობისთვის არასდროს უღალატია.
პროფესიით ეკოლოგს გული წყდება, რომ ამ მიმართულებით ვერ დასაქმდა. არასდროს მალავს იმას, რასაც ყოველდღიურად აკეთებს, პირიქით პროცესი სიამოვნებას ანიჭებს. ამას ის სიხარულიც ემატება, რასაც მომხმარებელთა სიმრავლე ჰგვრის.
მზესუმზირების რეალიზატორი ფიქრობს, რომ დიდი კონკურენციის მიუხედავად, საქმიანობას ვერასოდეს შეელევა, რადგან სახლში მოხალული მარცვლეულის გემო ბათუმში ჯერ კიდევ იციან.
11
s
s
s